اتریوم چیست؟

قسمت اول: اصول اتریوم

اتریوم (Ethereum) چیست؟

اتریوم یک پلتفرم محاسباتی غیر متمرکز است. شما می توانید آن را مانند یک لپ تاپ یا رایانه شخصی در نظر بگیرید، که روی دستگاه اجرا نمی شود. در عوض، به طور همزمان روی هزاران دستگاه در سراسر جهان کار می کند، و این تفسیر یعنی که مالکی ندارد.

اتریوم مانند بیت کوین و سایر ارزهای دیجیتال به شما امکان انتقال پول دیجیتال را می دهد. با این حال، قابلیت های بیشتری نیز دارد – می توانید کد خود را بنویسید و با برنامه های ایجاد شده، با سایر کاربران تعامل داشته باشید. –  از آنجایی که اتریوم بسیار انعطاف پذیر است، انواع برنامه های پیچیده را می توان در آن راه اندازی کرد.

ایده اصلی پشت اتریوم این است که توسعه دهندگان بتوانند کدی را ایجاد و راه اندازی کنند که به جای اینکه فقط روی یک سرور متمرکزباشد، در یک شبکه توزیع شده اجرا شود. پس این بدان معناست که از نظر تئوری، این برنامه ها را نمی توان تعطیل یا سانسور کرد.

تفاوت بین اتریوم (Ethereum) و اتر(ETH) چیست؟

ممکن است مقداری غیر قابل درک باشد، اما واحد های مورد استفاده در اتریوم را اتریوم یا اتریوم ها نامیده نمی شود. اتریوم خود یک پروتکل است، اما ارزی که به آن قدرت می دهد به سادگی اتر(ETH) شناخته می شود.

چه چیزی اتریوم را ارزشمند می سازد؟

ما به این ایده در مورد اتریوم اشاره کردیم که می تواند کد را در یک سیستم توزیع شده اجرا کند. به این ترتیب، برنامه ها نمی توانند توسط طرف های خارجی دستکاری شوند. آنها به پایگاه اطلاعات اتریوم (یعنی بلاک چین) اضافه می شوند و می توانند طوری برنامه ریزی شوند که کد ها قابل ویرایش نباشند.

علاوه براین، پایگاه اطلاعات برای همه قابل مشاهده است، بنابراین کاربران می توانند کد ها را قبل از تعامل با آن بررسی کنند.

هرکسی، درهر مکانی می تواند برنامه هایی را راه اندازی کند که غیر فعال نمی شوند. جالب تر اینکه، از آنجایی که واحد اصلی آن یعنی اتر، ارزش ها را ذخیره می کند، این برنامه ها می توانند شرایطی را برای نحوه انتقال ارزش تعیین کنند. ما به برنامه هایی که اپلیکیشن ها را تشکیل می دهند قرار داد های هوشمند می گوییم.در بیشتر موارد، می توان این برنامه ها را بدون دخالت انسان ها تنظیم کرد.

این مطلب، حال قابل درک است که ایده پول قابل برنامه ریزی، کاربران، توسعه دهندگان و مشاغل در سراسر جهان را مجذوب خود کرده است.

بلاک چین (blockchain) چیست؟

بلاک چین در قلب اتریوم قرار دارد – پایگاهی از اطلاعات است که داده های مورد استفاده توسط پروتکل را در خود نگه می دارد. – اگر مقاله بیت کوین چیست؟ ما را خوانده باشید، درک اولیه ای از نحوه عملکرد یک بلاک چین اتریوم که مشابه اتریوم است دارید. اگر چه اطلاعاتی که هر کدام ذخیره می کنند و حتی نحوه ذخیره آنها متفاوت است.

این اطلاعات کمک می کند تا بلاک چین اتریوم را کتابی بدانیم که مدام صفحاتی به آن اضافه می شود. هر صفحه یک بلاک (block) نامیده می شود و با اطلاعات مربوط به تراکنش ها نیز پر می شود. هنگامی که بخواهیم صفحه جدیدی اضافه کنیم، باید یک مقدار خاص درآن صفحه قرار دهیم. این مقدار باید به هر کسی اجازه دهد که ببیند صفحات به ترتیب پشت یکدیگر قرار گرفته اند نه اینکه به صورت تصادفی صفحات درج شده باشند.

در اصل، کمی شبیه شماره صفحه ای است که با صفحه قبلی خود ارتباط دارد. با نگاهی به صفحه جدید می توان با اطمینان گفت که از صفحه قبلی پیروی می کند. برای این کار از فرآیندی به هش کردن (hashing) استفاده می کنیم.

هش کردن بخشی از اطلاعات را می گیرد – در این مورد، همه چیز در صفحه ما – و یک شناسه منحصر به فرد ( هش ما) را بر می گرداند. احتمال اینکه دو قطعه از اطلاعات، یک هش را به ما بدهد خیلی کم است. هش کردن، فرآیندی یک طرفه نیز هست. شما به راحتی می توانید یک هش را محاسبه کنید، اما عملا غیر ممکن است که هش را بتوانید معکوس کنید تا اطلاعات استفاده شده برای ایجاد آن هش را بدست آورید. در قسمت بعد به این خواهیم پرداخت که چرا هش برای استخراج مهم است.

اکنون، ما مکانیزمی داریم که صفحات را به ترتیب صحیح به یکدیگر پیوند دهیم هر گونه تلاش برای تغییر ترتیب یا حذف صفحات باعث می شود که کتاب ما دستکاری شود.

اتریوم در برابر بیت کوین: تفاوتشان چیست؟

بیت کوین (Bitcoin) برای ایجاد یک سیستم نقدی دیجیتال جهانی به فناوری بلاک چین و انگیزه های مالی متکی است. بیت کوین چند نوآوری کلیدی را معرفی کرده است که امکان هماهنگی کاربران در سراسر جهان بدون نیاز به یک سیستم مرکزی فراهم می کند. بیت کوین، به کاربران این امکان را می دهد تا با اجرای یک برنامه بر روی رایانه خود، در مورد وضعیت پایگاه اطلاعات مالی در یک محیط غیر متمرکز و غیر قابل اعتماد به توافق برسند.

بیت کوین اغلب به عنوان یک بلاک چین نسل اول شناخته می شود. همچنین به عنوان یک سیستم بیش از حد پیچیده طراحی نشده است و این یک نقطه قوت در مورد امنیت است. و برای اولویت بندی امنیت در لایه پایه خود، عمدا انعطاف ناپذیر نگه داشته شده است. در واقع، زبان قرار داد هوشمند در بیت کوین بسیار محدود است و برنامه های خارج از تراکنش ها را به خوبی در خود نمی گنجاند.

در مقابل، نسل دوم بلاک چین ها در این امر توانایی بیشتری دارند. علاوه بر تراکنش های مالی، این پلتفرم ها درجه بیشتری از قابلیت برنامه ریزی را فراهم می کند و اتریوم آزاد بیشتری را برای توسعه دهندگان فراهم می آورد تا بتوانند کد خود را آزمایش کنند و آنچه را که ما برنامه های غیر متمرکز می نامیم (DApps) به وجود آورند.

اتریوم اولین موج از نسل دوم بلاک چین بود و تا امروز برجسته ترین هم باقی مانده است. اتریوم شباهت هایی به بیت کوین دارد و می تواند بسیاری از عملکردهای مشابه را انجام دهد. اما هرکدام از آنها مزایای خاص خود را نسبت به دیگری دارد.

نحوه کارکرد اتریوم:

ما می توانیم اتریوم را به عنوان یک ماشین حالت تعریف کنیم. همه اینها به این معنی است که درهر زمان، شما یک عکس فوری از تمام مانده حساب ها و قرارداد های هوشمند به شکل فعلی دارید. برخی اقدامات باعث به روزرسانی اطلاعات در دسترس می شوند، به این معنی که همه گره ها عکس فوری خود را به روز رسانی می کنند تا تغییرات را نشان دهند.

قراردادهای هوشمندی که بر روی اتریوم اجرا می شوند توسط تراکنش ها (اعم از کاربران یا سایر قرار داد ها) ایجاد می شوند. هنگامی که یک کاربر یک تراکنش را به یک قرارداد ارسال می کند، هر گره در شبکه کد قرارداد را اجرا می کند و خروجی را ثبت می کند. این کار را با استفاده از ماشین مجازی اتریوم (Ethereum) انجام می دهد، که قرارداد های هوشمند را به دستورالعمل هایی تبدیل می کند که رایانه می تواند بخواند.

برای به روز رسانی حالت، مکانیزم خاصی به نام استخراج (در حال حاضر) استفاده می شود. استخراج (Mining) با الگوریتم اثبات کار(pow)، بسیار شبیه به بیت کوین، انجام می شود. به زودی در این مورد عمیق تر خواهیم شد.

قرارداد هوشمند (smart contract) چیست؟

قرارداد هوشمند فقط کد است. کد نه هوشمند است و نه قراردادی به معنای سنتی. اما ما آن را هوشمند می نامیم زیرا خود را تحت شرایط خاصی اجرا می کند و می تواند به عنوان یک قرارداد در نظر گرفته شود که توافقات بین طرفین را اجرا می کند.

در این مورد، می توان به نیک سابو (Nick Szabo) دانشمند کامپیوتر که این ایده را در اواخر دهه ۱۹۹۰ ارائه کرد، نسبت داد. او از مثال ماشین فروش خودکار برای توضیح این مفهوم استفاده کرد و اظهار داشت که می توان آن را پیش درآمدی برای قرارداد هوشمند مدرن دانست. در مورد یک دستگاه فروش خودکار، یک قرارداد ساده در حال اجرا است. کاربران، کوین ها را وارد می کنند و در ازای آن، دستگاه محصولی را که آنها انتخاب می کنند توزیع می کند.

یک قرارداد هوشمند این نوع منطق را در یک محیط دیجیتال اعمال می کند که شما می توانید چیزی ساده را در کد مشخص کنید مانند بازگشت (سلام، دنیا!)هنگامی که دو اتر به این قرارداد ارسال می شود.

در اتریوم، توسعه دهنده این را کد نویسی می کند تا بعدا توسط مدیریت ارزش کسب شده  توسط ماشین مجازی اتریوم(EVM) خوانده شود. سپس با ارسال آن به آدرس خاصی که قرارداد را ثبت می کند، آن را منتشر می کنند. در آن مرحله، هر کسی می تواند از آن استفاده کند. و قرارداد را نمی توان حذف کرد، مگر اینکه شرطی توسط توسعه دهنده هنگام نوشتن آن مشخص شده باشد.

حالا قرارداد یک آدرس دارد. برای تعامل با آن، کاربران فقط باید دو اتر را به آدرس ارسال نمایند. این کد قرارداد را راه اندازی می کند. همه رایانه های موجود در شبکه آن را اجرا می کنند، می بینند که پرداخت به قرارداد انجام شده است و خروجی آن را ضبط می کنند.( سلام، دنیا!)

موارد فوق شاید یکی از ابتدایی ترین نمونه کارهایی باشد که می توان با اتریوم انجام داد. برنامه های پیچیده تر که بسیاری از قرارداد ها را به هم متصل می کنند، می توانند – و ساخته شده اند – شاخته شوند.

چه کسی اتریوم را ایجاد کرد؟

در سال ۲۰۰۸، یک توسعه دهنده ناشناس ( یا گروهی از توسعه دهندگان) وایت پیپر(whitepaper) بیت کوین را با نام مستعار ساتوشی ناکاموتو (Satoshi Nakamoto) منتشر کرد. این حرکت او چشم انداز پول دیجیتال را برای همیشه تغییر داد. چند سال بعد، یک برنامه نویس جوان به نام ویتالیک بوترین (Vitalik Buterin) راهی برای پیشبرد این ایده و اعمال آن در هر نوع برنامه ای پیش بینی کرد. این مفهوم در نهایت به اتریوم تبدیل شد.

اتریوم توسط بوترین در سال ۲۰۱۳ در یک پست وبلاگی با عنوان اتریوم (قرارداد هوشمند نهایی و پلتفرم برنامه غیر متمرکز)، پخش شد. او در پست خود ایده ای را برای یک بلاک چین کامل تقلید (Turing) – یک کامپیوتر غیر متمرکز که با توجه به زمان و منابع کافی، می تواند هر برنامه ای را اجرا کند.-  توضیح داد.

با گذشت زمان، انواع برنامه هایی که می توان روی یک بلاک چین مستقر کرد، تنها توسط تصورات توسعه دهندگان محدود می شود. اتریوم قصد دارد دریابد که آیا فناوری بلاک چین کاربرد های معتبر خارج از محدودیت های طراحی عمدی بیت کوین را دارد یا خیر.

اتر چگونه توزیع شد؟

اتریوم در سال ۲۰۱۵ با عرضه اولیه ۷۲ میلیون اتر راه اندازی شد. بیش از ۵۰ میلیون از این توکن ها در یک فروش توکن عمومی به نام عرضه اولیه کوین (Initial Coin Offering (ICO) توزیع شد که در آن کسانی که مایل به مشارکت بودند می توانستند توکن های اتر را در ازای بیت کوین یا ارز فیات خریداری نمایند.

دائو(DAO) چه بود و اتریوم کلاسیک چیست؟

با اتریوم، راه های کاملا جدید برای همکاری باز از طریق اینترنت ممکن شده است. به عنوان مثال، دائو ها (DAO) یا سازمان های خودگردان غیر متمرکز را در نظر بگیرید. دائو ها، نهاد هایی هستند که توسط کد کامپیوتری کنترل می شوند درست مثل یک برنامه کامپیوتری.

اولین تلاش وجاه طلبانه ترین آنها برای چنین سازمان هایی، دائو بود. این سازمان ها از قراردادهای هوشمند پیچیده ای تشکیل شده بود که در اتریوم اجرا می شدند و به عنوان یک صندوق سرمایه گذاری مستقل عمل می کردند. توکن های دائو (DAO) در یک عرضه اولیه کوین (ICO) توزیع شدند و سهام مالکیت را همراه با حق رای به دارندگان توکن دادند.

با این حال، مدت زیادی پس از راه اندازی آن، عوامل مخرب از آسیب پذیری دائو استفاده کردند و تقریبا یک سوم سرمایه های دائو را تخلیه کردند. شایان ذکر است که در آن زمان، ۱۴ درصد از کل عرضه اتر در دائو قفل شده بود. نیازی به گفتن نیست که این اتفاق، رویدادی ویرانگر برای شبکه نوپای اتریوم بود.

پس از مدتی تامل، این زنجیره به سختی به دو زنجیره تبدیل می شود. در یکی از موارد، تراکنش های مخرب برای بازگرداندن وجوه به طور موثر برعکس شدند. – این زنجیره همان چیزی است که اکنون به عنوان بلاک چین اتریوم شناخته می شود. زنجیره اصلی، جایی که این تراکنش ها معکوس نشدند، و تغییر ناپذیری نیز حفظ شد، اکنون به عنوان اتریوم کلاسیک شناخته می شود.

این رویداد به عنوان یادآوری از خطرات این فناوری بود و اینکه چگونه سپردن کد مستقل با مقادیر زیادی ثروت می تواند نتیجه معکوس داشته باشد. همچنین نمونه جالبی از این است که چگونه تصمیم گیری جمعی در یک محیط باز می تواند چالش های مهمی ایجاد کند. با نادیده گرفتن آسیب پذیری های امنیتی، دائو(DAO) به خوبی پتانسیل قراردادهای هوشمند را در همکاری بدون اعتماد در مقیاس بزرگ از طریق اینترنت نشان داد.

قسمت دوم: اتر جدید از کجا آمده؟

اتر جدید چگونه ایجاد می شود؟

قبلا به طور خلاصه به استخراج معادن پرداختیم. اگر با بیت کوین آشنایی داشته باشید، می دانید که فرآیند استخراج، برای ایمن سازی و به روز رسانی بلاک چین لازم است. در اتریوم، اصلی وجود دارد که می گوید: برای پاداش دادن به کاربرانی که استخراج می کنند ( که هزینه بالایی نیز دارد)، این پروتکل به آنها اتر (ETH) پاداش می دهد.

چند نوع اتر وجود دارد؟

از فوریه ۲۰۲۰، کل عرضه اتر حدود ۱۱۰ میلیون است. برخلاف بیت کوین، زمان انتشار توکن اتریوم عمدا در زمان راه اندازی آن انجام نشد. بیت کوین تصمیم گرفت ارزش خود را با محدود کردن عرضه حفظ کند و به آرامی مقدار کوین های جدید را کاهش دهد. از سوی دیگر، اتریوم قصد دارد پایه ای برای برنامه های غیر متمرکز (DApps) فراهم کند. از آنجایی که هنوز هم برنامه ریزی مربوط به انتشار که با این هدف مطابقت داشته باشد مشخص نیست، پاسخ این سوال همچنان نامشخص است.

استخراج اتریوم چگونه کار می کند؟

استخراج برای امنیت شبکه بسیارمهم است. این تضمین می کند که بلاک چین می تواند به طور عادلانه به روز شود و به شبکه اجازه می دهد بدون یک تصمیم گیرنده واحد کار کند. در استخراج، زیر مجموعه ای از گره ها ( با نام های مناسب استخراج کننده) قدرت محاسباتی را به حل یک پازل ارز دیجیتالی اختصاص می دهند.

کاری که آنها در واقع انجام می دهند، هش کردن مجموعه ای از تراکنش های معلق در کنار برخی اطلاعات دیگر است. برای اینکه بلاک معتبر در نظر گرفته شود، هش باید کمتر از مقداری باشد که توسط پروتکل تعیین شده است. اگر موفق نشود، می توانند برخی از اطلاعات را تغییر دهند و دوباره امتحان کنند.

بنابراین استخراج کنندگان برای رقابت با دیگری باید بتوانند در سریع ترین زمان ممکن هش را انجام دهند. ( ما قدرت آن هارا با نرخ هش اندازه گیری می کنیم. هرچه نرخ هش در شبکه بیشتر باشد، حل معما سخت تر می شود و فقط استخراج کنندگان باید به دنبال راه حلی واقعی باشند). هنگامی که مشخص شد، برای همه کاربران راستی آزمایی آن آسان می شود.

همانطور که می توانید تصور کنید، هش مداوم در سرعت های بالا گران است. برای تشویق استخراج کننده ها برای ایمن سازی شبکه، پاداشی دریافت می کنند. از تمام کارمزدهای تراکنش بلاک تشکیل شده است. آنها همچنین از اتر تازه تولید شده ۲ اتر در زمان نوشتن دریافت می کند.

گس اتریوم چیست؟

شاید مثال سلام، دنیا! را یادتان باشد. این یک برنامه آسان برای اجرا بود. از نظر محاسباتی اصلا سخت نیست. اما شما فقط آن را روی رایانه شخصی خود اجرا نمی کنید، بلکه از همه افراد در اکوسیستم اتریوم می خواهید که آن را نیز اجرا کنند.

این روند ما را به سوال زیر هدایت می کند: وقتی ده ها هزار نفر قرارداد های پیچیده ای را اجرا می کنند چه اتفاقی می افتد؟ اگر کسی قرارداد خود را تنظیم کند تا از طریق همان کد به چرخش ادامه دهد، هر گره نیز باید آن را به طور نامحدود اجرا کند. این فشار زیادی بر منابع وارد می کند و سیستم نیز احتمالا در نتیجه این فشارها از بین برود. خوشبختانه، اتریوم مفهوم گس را برای کاهش این خطر آورده است. همانطور که ماشین شما نمی تواند بدون سوخت کارکند، قراردادها نیز بدون گس قابل اجرا نیستند. قرارداد ها مقداری از گس را تعیین می کنند که کاربران باید برای اجرای موفقیت آمیز آن بپردازند. اگر گس کافی نباشد، قرارداد متوقف خواهد شد.

در اصل، این یک مکانیسم پرداخت هزینه است. همین مفهوم به تراکنش ها نیز تعمیم می یابد: استخراج کنندگان عمدتا برای سود کار می کنند، بنابراین ممکن است معاملات با کارمزد کمتررا نادیده بگیرند. توجه داشته باشید که اتر و گس یکسان نیستند. میانگین قیمت گس در نوسان است و تا حد زیادی توسط معدنچیان تعیین می شود. وقتی تراکنش انجام می دهید، شما گس به اتریوم پرداخت می کنید. گس از این نظر مانند کارمزد بیت کوین است. – اگر شبکه شلوغ باشد و کاربران زیادی در حال انجام تراکنش باشند، میانگین قیمت گس احتمالا افزایش خواهد داشت. و برعکس، اگر فعالیت زیادی در شبکه وجود نداشته باشد، قیمت گس کاهش می یابد. در حالی که قیمت گس تغییر می کند، هر عملیات مقدار ثابتی گس احتیاج دارد. یعنی قرارداد های پیچیده بسیار بیشتر از یک معامله ساده گس مصرف می کنند. به این ترتیب گس معیاری برای سنجش توان محاسباتی یک قرارداد است و تضمین می کند که سیستم بسته با استفاده گس در اتریوم، می تواند هزینه مناسبی برای یک تراکنش به کاربران ارائه دهد. قیمت گس معمولا کسری از اتر است. به این ترتیب، ما از یک واحد کوچکتر به نام گس(gwei) برای نشان دادن آن استفاده می کنیم. یک  گس معادل یک میلیاردم اتر است.

به طور خلاصه، می توانید برنامه ای را اجرا کنید که برای مدتی طولانی تکرار می شود. اما سرعت انجام این کار برای شما هزینه ای بالا به ارمغان می آورد، به همین دلیل، گره ها در شبکه اتریوم می توانند اسپم را کاهش دهند.

گس و حدود آن:

فرض کنید که شخصی به نام آلیس در حال انجام یک معامله است. او می داند که چقدر باید هزینه گس پرداخت کند ( به عنوان مثال از منابع اتر). او ممکن است قیمت بالاتری را مد نظر داشته باشد تا استخراج کنندگان را تشویق به این نماید که تراکنش او را سریعتر انجام دهند. اما او همچنین محدوده ای نیز برای گس تعیین می کند که از دارایی او محافظت شود. ممکن است مشکلی در این قرارداد بوجود بیاید و باعث شود که گس بیشتری از آنچه او در نظر خود دارد مصرف نماید. محدویت گس برای اطمینان از این است که پس از مصرف X مقدار گس که به عنوان محدوده مشخص کرده است، عملیات متوقف شود و تا همان مرحله کنسل شود. قرارداد شکست خواهد خورد اما آلیس در نهایت بیش از آنچه در ابتدا تعیین کرده بود، پرداخت نکرده است. ممکن است در ابتدا مفهومی گیج کننده به نظر برسد. ولی نگران نباشید شما می توانید قیمتی که مایلید برای گس بپردازید ( و محدودیت گس معین از طرف خودتان) را به صورت دستی تعیین نمایید. به طور خلاصه، قیمت گس تعیین می کند که استخراج کنندگان چقدر سریع به کار شما رسیدگی کنند و محدودیت گس حداکثر مبلغی است که شما تعیین می کنید برای یک تراکنش بپردازید را نشان می دهد.

استخراج یک بلاک اتریوم چقدر طول می کشد؟

میانگین زمانی که طول می کشد تا یک بلوک جدید به زنجیره اضافه شود بین ۱۲ تا ۱۹ ثانیه است. به احتمال زیاد زمانی که شبکه به اثبات سهام (Proof of Stake) تغییر پیدا می کند که هدف آن فعال کردن بلاک سریعتر است.

توکن های اتریوم چیست؟

بخش بزرگی از جذابیت اتریوم این است که کاربران می توانند در زنجیره برای خود دارایی ایجاد نمایند که همانند اتر بتوان آن را ذخیره یا منتقل کرد. قوانین حاکم بر آنها در قرارداد های هوشمند تنظیم شده است و به توسعه دهندگان این امکان را می دهد تا پارامتر های خاصی را در مورد توکن های خود تنظیم کنند. این موارد می تواند شامل تعداد صدورها، نحوه صدور، تقسیم پذیری، قابل تعویض بودن یا نبودن و بسیاری موارد دیگر باشد. برجسته ترین توکن استاندارد موجود که اجازه ایجاد توکن را نیز در اتریوم می دهد،ERC-20 است. و به همین دلیل است که توکن های اتریوم به این عنوان شناخته می شوند.

عملکرد توکن، محیط وسیعی از آزمایش را برای نو آوران، دربرنامه های کاربردی درلبه برش مالی و فناوری قرارمی دهد. از انتشار توکن های یکنواخت که به عنوان ارز درون برنامه ای کار می کنند تا تولید توکن های منحصر به فرد با پشتوانه دارایی های فیزیکی، انعطاف پذیری زیادی در طراحی داشته باشند. البته که ممکن است برخی از بهترین موارد استفاده برای ایجاد توکن آسان و ساده هنوز ناشناخته باشند.

قسمت سوم: شروع کردن با اتریوم

چگونه می توانم  اتر(ETH) بخرم؟ نحوه خرید اتر با کارت اعتباری یا دبیت کارت:

بایننس (Binance) به شما این امکان را می دهد که به طور یکپارچه اتریوم را در مرورگر خود خریداری کنید برای انجام این کار:

۱: به پرتال خرید و فروش ارزهای دیجیتال بروید.

۲: ارز دیجیتال مورد نظرتان برای خرید یعنی اتر (ETH) و ارزی که با آن می خواهید پرداخت نمایید، انتخاب کنید.

۳: وارد حساب بایننس خود شوید یا اگر حساب ندارید درآن ثبت نام کنید.

۴: روش پرداخت خود را انتخاب کنید در صورتی که از شما خواسته شد، مشخصات کارت خود را وارد کنید و فرآیند تایید هویت را تکمیل نمایید.

تمام شد! اتر به حساب بایننس (Binance) شما واریز می شود.

نحوه خرید اتر در بازار های همتا به همتا (peer-to-peer):

همچنین شما می توانید اتر را در بازار های همتا به همتا خرید و فروش کنید. در این مورد به شما این امکان داده می شود تا از سایر کاربران، در اپلیکیشن موبایل بایننس مستقیما کوین خریداری کنید. برای انجام این کار:

۱: برنامه را باز کنید و وارد شوید یا ثبت نام کنید.

۲: با یک کلیک گزینه خرید و فروش [buy sell] را انتخاب کنید و سپس صفحه خرید [Buy] را در گوشه سمت چپ بالای رابط انتخاب کنید.

۳: تعدادی پیشنهاد مختلف به شما داده می شود. روی موردی که می خواهید با آن پیش بروید کلیک نمایید.

۴: می توانید با ارز های دیجیتال دیگر(پرداخت با ارز دیجیتال) یا ارز فیات ( پرداخت با فیات) پرداخت کنید.

۵: در زیر، روش پراخت از شما پرسیده می شود. هرکدام را که برای شما مناسب است انتخاب کنید.

۵: خرید اتر را انتخاب کنید. اکنون باید پرداخت را انجام دهید. وقتی کارتان تمام شد، روی علامت گذاری برای خرید کلیک کنید و آن را تایید کنید.

معامله زمانی تکمیل می شود که فروشنده کوین های شما را ارسال نماید.

با اتر (ETH) چه چیزی می توانم بخرم؟

برخلاف بیت کوین، اتریوم تنها به عنوان یک شبکه ارز دیجیتال استفاده نمی شود. اتریوم برای ساخت برنامه های غیر متمرکز است و به عنوان یک توکن قابل معامله، سوخت این اکوسیستم است. بنابراین، استفاده اولیه برای اتر مسلما ابزاری است که در شبکه اتریوم ارائه می دهد.

با توجه به آنچه گفته شد، اتر نیز می تواند مشابه ارز سنتی مورد استفاده قرار گیرد. بدان معنا که می توانید کالاها و خدمات را با اتر مانند هر ارز دیگری خریداری کنید.

اتریوم برای چه مواردی استفاده می شود؟

مردم می توانند از ارز بومی اتریوم یعنی اتر، به عنوان پول دیجیتال یا وثیقه استفاده کنند. بسیاری نیز آن را به عنوان یک ذخیره دارایی، مشابه بیت کوین می بینند. با این حال، برخلاف بیت کوین، بلاک چین اتریوم قابل برنامه ریزی است، بنابراین کارهای بیشتری با اتریوم می شود انجام داد. می توان از آن به عنوان منبع حیاتی برای برنامه های مالی غیرمتمرکز، مبادلات، بازی ها و موارد دیگر استفاده کرد.

اگراتر خود را از دست بدهم چه می شود؟

از آنجایی که هیچ بانکی دخیل نیست، شما مسئول صد در صدی سرمایه خود هستید. می توانید کوین های خود را در صرافی یا کیف پول خود ذخیره نمایید. توجه به این نکته خود استفاده می کنید، باید از عبارت سید (seed) خود مراقبت نمایید. آن را ایمن نگه دارید زیرا در صورت از دست دادن دسترسی کیف پول به آن برای بازیابی وجوه خود نیاز دارید.

آیا می توانم تراکنش های اتریوم را برگردانم؟

هنگامی که اطلاعات به بلاک چین اتریوم اضافه می شوند، تغییر یا حذف آن ها تقریبا غیر ممکن است. و این یعنی وقتی معامله ای را انجام می دهید، می توانید آن را به شکلی در نظر بگیرید که در سنگ حکاکی شده است. بنابراین، همیشه باید دوباره بررسی انجام دهید که آیا وجه را به آدرس صحیح ارسال می کنید یا خیر. اگر مبلغ زیادی را ارسال می نمایید، ممکن است مفید باشد که ابتدا کمی از آن را ارسال نمایید تا از صحیح بودن آدرس اطمینان حاصل کنید. با این اوصاف، به دلیل هک در یک قرارداد هوشمند، اتریوم در سال ۲۰۱۶ هارد فورک (hard forked) شد، جایی که تراکنش های مخرب عملا برعکس شده اند. با این حال، این یک اقدام افراطی برای یک رویداد استثنایی بود.

آیا تراکنش های اتریوم خصوصی هستند؟

خیر. تمام تراکنش هایی که به بلاک چین اتریوم اضافه می شوند برای عموم قابل مشاهده هستند. حتی اگر نام واقعی شما در آدرس اتریوم شما نباشد، یک ناظر ممکن است بتواند آن را از طریق روش های دیگر به هویت شما متصل کند.

آیا می توانم با اتریوم کسب درآمد کنم؟

از آنجایی که این دارایی ناپایدار است، می توانید با اتر درآمد کسب کنید، همانطور که می توانید با آن پول نیز از دست بدهید. برخی افراد ممکن است اتر را برای دراز مدت نگه دارند و سرمایه گذاری کنند که شبکه به یک لایه تسویه جهانی و قابل برنامه ریزی تبدیل شود. برخی دیگر آن را با سایر آلتکوین ها معامله می کنند. با این حال، هر دوی این استراتژی ها ریسک های مالی خود را دارند. از آنجایی که اتر ستون اصلی جنبش مالی غیر متمرکز (DeFi) است، می تواند برای وام دهی، به عنوان وثیقه برای گرفتن وام، ضرب دارایی ها در آینده به کار گرفته شود. برخی از سرمایه گذاران ممکن است فقط یک موقعیت بلند مدت در بیت کوین داشته باشند و هیچ دارایی دیجیتال دیگری در سبد خود لحاظ نکنند.

در مقابل، دیگران ممکن است اتر و سایر آلتکوین ها را در سبد خود نگه دارند یا درصد مشخصی از آن را به معاملات کوتاه مدت ( مثلا معاملات روزانه یا معاملات نوسانی) اختصاص دهند. یک رویکرد یکسان برای کسب درآمد در بازار ها وجود ندارد و هر سرمایه گذار باید خودش تصمیم بگیرد که مناسب ترین استراتژی برای مشخصات و شرایط او چیست.

 

چگونه می توانم اتر خود را ذخیره کنم؟

گزینه های زیادی برای ذخیره این کوین وجود دارد که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند و مانند هر کار دیگری مستلزم ریسک است، بهترین گزینه در این مورد ایجاد تنوع بین گزینه های مختلف موجود باشد. به طور کلی، راه حل های ذخیره سازی می تواند نگهداری کردن یا نکردن از آن باشد. راه حل نگهداری به این معنی که شما کوین های خود را به شخص ثالثی می سپارید ( مانند صرافی). در این صورت، برای انجام تراکنش با ارز های دیجیتال خود باید وارد پلتفرم نگهبان ارز خود شوید.

راه حل دیگر یعنی نگهداری نکردن، برعکس روش گفته شده است. شما کنترل سرمایه خود را دارید، در حالی که کیف پول ارز دیجیتال استفاده می کنید. یک کیف پول ارز دیجیتال همانند کیف پول فیزیکی خود، کوین های شما را نگه نمی دارد، بلکه هر کوین را در جای مشخصی قرار می دهد و به شما این امکان  را  می دهد که به دارایی های خود در بلاک چین دسترسی داشته باشید. شایان ذکر است: ضروری است که هنگام استفاده از کیف پول غیر نگهدارنده خود از عبارت های سید (seed) خود نسخه ای پشتیبان تهیه نمایید.

نحوه واریز اتر(ETH) خود به بایننس:

اگر از قبل اتر دارید و می خواهید آن را  در بایننس سپرده گذاری کنید، می توانید به سادگی این مراحل را دنبال کنید:

۱: وارد بایننس شوید یا اگر از قبل حساب کاربری ندارید، ثبت نام کنید.

۲: به اسپات والت (Spot Wallet) خود بروید و گزینه واریز [Deposit] را انتخاب کیند

۳: اتر را از لیست کوین ها انتخاب نمایید.

۴: شبکه را انتخاب کنید و اتر خود را به آدرس مربوطه ارسال نمایید.

و تمام! پس از تایید تراکنش، اتر شما به حساب بایننس شما واریز می شود.

چگونه اتر خود را در بایننس ذخیره کنید:

اگر می خواهید فعالانه با اتر خود معامله کنید، باید آن را در حساب بایننس خود ذخیره نمایید. ذخیره اتر در بایننس آسان و در عین حال امن است و به شما این امکان را می دهد که به راحتی از مزایای وام دادن، سهامداری، تبلیغات برای توکن رایگان و هدایا استفاده کنید.

نحوه برداشت اتر از بایننس:

اگر از قبل اتر در بایینس دارید و می خواهید آن را خارج کنید، می توانید به سادگی این مراحل را دنبال نمایید:

۱: وارد بایننس شوید.

۲: به اسپات والت خود بروید و گزینه برداشت [Withdraw] را انتخاب کنید.

۳: شبکه را انتخاب کنید.

۴: آدرس و مبلغ را درج نمایید.

۵: فرآیند را از طریق ایمیل تایید کنید.

پس از تایید تراکنش، اتر به آدرسی که شما ارائه کرده اید واریز می شود.

 

نحوه ذخیره اتر در کیف پول اتریوم:

اگر می خواهید اتر خود را در کیف پول اتریوم ذخیره کنید، دو گزینه اصلی دارید: کیف پول داغ (hot wallet) و کیف پول سرد (Cold wallet)

کیف پول های داغ:

به کیف پول ارز های دیجیتالی که به نوعی از اینترنت متصل است، کیف پول داغ می گویند. به طور معمول، این یک برنامه موبایل یا دسکتاپ است که به شما این امکان را می دهد موجودی خود را بررسی کنید. از آنجایی که کیف پول های داغ، آنلاین هستند در برابر حملات آسیب پذیرتر نیز هستند. اما برای پرداخت های روزمره راحتتر هستند. تراست والت (Trust Wallet) نمونه ای از کیف پول موبایلی با کاربری آسان است که از تعداد زیادی کوین نیز پشتیبانی می کند.

کیف پول های سرد:

کیف پول سرد یک کیف پول ارز های دیجیتال است که در معرض اینترنت نیست. ازآنجایی که امکان حمله آنلاین نیست، می توان گفت که شانس حمله به طور کلی در آن کم است. در عین حال، استفاده از کیف پول های سرد معمولا کمتر از کیف پول های داغ است. نمونه هایی از کیف پول سرد می تواند شامل کیف پول های سخت افزاری یا کاغذی باشد، اما استفاده از کیف پول های کاغذی اغلب منع می شود زیرا بسیاری استفاده از آنها را منسوخ و خطرناک طلقی می کنند.

لوگو و نماد اتریوم چیست؟

ویتالیک بوترین (Vitalik Buterin) اولین نماد اتریوم را طراحی کرده است که در آن از دو علامت جمع چرخانده ( سیگما از الفبای یونانی) تشکیل شده بود. طرح نهایی لوگو از یک لوزی به نام هشت وجهی تشکیل شده است که توسط چهار مثلث احاطه شده است. مشابه سایر ارزها، ممکن است برای اتر یک نماد استاندارد جدا باشد تا برنامه ها و وب سایت ها بتوانند به راحتی مقادیر اتر را نشان دهند. در حالی که به اندازه ای که می گوییم، USD برای دلار استفاده نمی شود، رایج ترین نماد برای اتر Ξ است.

قسمت چهارم: مقیاس پذیری (اتریوم –  ۲.۰) و آینده اتریوم

مقیاس پذیری چیست؟

به عبارت ساده تر، مقیاس پذیری معیاری از توانایی یک سیستم برای رشد است. به عنوان مثال، در محاسبات، یک شبکه یا سرور را می توان برای رسیدگی به تقاضای بیشتر از طریق روش های مختلف مقیاس بندی کرد.

در ارزهای دیجیتال، مقیاس پذیری به این اشاره دارد که چگونه یک بلاک چین می تواند رشد کند تا کاربران بیشتری را در خود جای دهد. بیشتر شدن کاربران یعنی عملیات بیشتر و معاملات (رقابت) بیشتر در بلاک چین گنجانده شود.

چرا اتریوم نیاز به مقیاس دارد؟

طرفداران اتریوم  معتقدند که تکرار بعدی اینترنت بر روی این پلتفرم ساخته خواهد شد. به اصطلاح وب۰.۳ یک توپولوژی (topology) غیرمتمرکز ایجاد می کند که مشخصه آن فقدان واسطه، تمرکز بر حریم خصوصی و تغییر به سمت مالکیت واقعی داده های شخصی است. به اصطلاح Web 3.0 یک توپولوژی (topology) غیر متمرکز که با کمبود واسطه مشخص می شود، تمرکز بر حریم خصوصی، و انتقال دادن به سمت مالکیت واقعی هریک از اطلاعات را بوجود می آورد. این بنیاد با استفاده از محاسبات توزیع شده در قالب قراردادهای هوشمند و پروتکل های ذخیره سازی/ارتباطات توزیع شده ساخته می شود.

اما برای دستیابی به این هدف، اتریوم باید تعداد تراکنش‌هایی را که می‌تواند بدون آسیب رساندن به شبکه مرکزی پردازش کند، افزایش دهد. در حال حاضر، اتریوم حجم تراکنش را بر خلاف بیت کوین با محدود کردن اندازه بلاک ها، محدود نمی کند. در عوض، محدودیتی به نام محدودیت بلاک گس (block gas) وجود دارد – فقط مقدار معینی از گس (gas) می تواند در هر بلاک (block) گنجانده شود.

به عنوان مثال، اگر شما محدودیت بلاک گس ۱۰۰,۰۰۰ داشته باشید و قصد دارید ده معامله با محدودیت گس ۱۰,۰۰۰ در هر معامله را داشته باشید، همچنین ۲ معامله با ۵۰,۰۰۰ گس، این امکان وجود دارد که هر تراکنش دیگری در کنار آن ها بخواهد ارسال شود باید منتظر بلاک (block) بعدی باشد.

این برای سیستمی که همه از آن استفاده می کنند ایده آل نیست. اگر تعداد تراکنش های معلق بیشتری نسبت به فضای موجود در یک بلاک وجود داشته باشد، به زودی با یک بک لاگ (backlog) مواجه می شوید وقیمت گس افزایش خواهد یافت، کاربران باید ابتدا از دیگران پیشی بگیرند تا ابتدا مبادلات خودشان را لحاظ کنند. بسته به میزان شلوغی شبکه، عملیات ممکن است برای موارد استفاده خاص بسیار گران شود.

افزایش محبوبیت کریپتو کیتیز(Crypto Kitties) نمونه ای عالی از محدودیت های اتریوم در این زمینه است. در سال ۲۰۱۷، بازی مبتنی بر اتریوم، بسیاری از کاربران را برانگیخت تا تراکنش‌هایی را در پرورش گربه‌های دیجیتال خود انجام دهند و در آن ها مشارکت کنند (که به عنوان توکن‌های غیرقابل تعویض  (NFT) نشان داده می‌شوند). این بازی آنقدر محبوب شد که تراکنش های معلق به شدت افزایش یافت و در نتیجه مدتی  برای شبکه شلوغی شدیدی به همراه آورد.

معضل سه گانه مقیاس پذیری در بلاک چین:

اینگونه به نظر می رسد که صرفاً افزایش محدودیت گس بلاک  می تواند تمام مشکلات مقیاس پذیری را کاهش دهد. هرچه سقف بالاتر باشد، تراکنش‌های بیشتری را می‌توان در یک بازه زمانی معین پردازش کرد.

متأسفانه، این کار بدون قربانی کردن ویژگی‌های کلیدی اتریوم امکان‌پذیر نیست. ویتالیک بوترین (Vitalik Buterin) معضل سه گانه مقیاس پذیری در بلاک چین را پیشنهاد داد، برای توضیح تعادل ظریفی که بلاک چین ها باید ایجاد کنند.

با انتخاب بهینه سازی کردن دو مورد از سه ویژگی فوق، سومی ناقص خواهد بود. ارز های دیجیتالی مانند اتریوم و بیت کوین امنیت و تمرکززدایی را در اولویت قرار می دهند. الگوریتم های اجماع آنها امنیت شبکه هایشان را که از هزاران گره تشکیل شده است تضمین می کند، اما این منجر به مقیاس پذیری ضعیف می شود. با تعداد زیادی گره که هر کدام معاملات را دریافت و تأیید می کنند، سیستم بسیار کندتر از جایگزین های متمرکز است.

در سناریو دیگر، محدودیت گس بلاک  می تواند برداشته شود تا شبکه به امنیت و مقیاس پذیری دست یابد، اما آنقدرها غیرمتمرکز نخواهد بود.

به این دلیل که معاملات بیشتر در یک بلاک (block) منجر به بلاک های بزرگتر می شود. با این حال، گره‌ها در شبکه احتیاج به دانلود و انتشار، به صورت دوره‌ای دارند. و این فرآیند بر روی سخت افزار فشرده خواهد بود. وقتی محدودیت گس بلاک (gas block) افزایش می‌یابد، اعتبارسنجی، ذخیره و پخش بلاک‌ها برای گره‌ها دشوارتر خواهد شد.

در نتیجه، شما گره هایی را انتظار دارید، که نمی توانند از شبکه خارج شوند. با ادامه دادن به این روش، تنها کسری از گره‌های قدرتمند می‌توانند شرکت کنند – که منجر به تمرکز بیشتر می‌شود. ممکن است در نهایت با یک بلاک چین مواجه شوید که ایمن و مقیاس پذیر است، اما غیرمتمرکز نخواهد بود.

در نهایت، می توانیم بلاک چینی را تصور کنیم که بر تمرکززدایی و مقیاس پذیری تمرکز دارد. برای اینکه هم سریع و هم غیرمتمرکز باشد، باید در مورد الگوریتم اجماعی که مورد استفاده قرار گرفته فداکاری هایی انجام داد که منجر به امنیت ضعیف ‌تر خواهد شد.

اتریوم چند تراکنش را می تواند پردازش کند؟

در سال های اخیر، اتریوم به ندرت از ده تراکنش در ثانیه فراتر رفته است. برای پلتفرمی که قصد دارد به یک “کامپیوتر جهانی” تبدیل شود، این عدد به طرز شگفت آوری کم است.

راه‌حل‌های مقیاس‌بندی مدت‌هاست که بخشی از نقشه راه اتریوم بوده است. “پلاسما” (plasma) یکی از نمونه های راه حل مقیاس گذاری می باشد که هدف آن افزایش کارایی اتریوم است؛ این تکنیک ممکن است در سایر شبکه های بلاک چین هم نیز اعمال شود.

اتریوم ۲.۰ چیست؟

با وجود تمام پتانسیل هایش، اتریوم در حال حاضر محدودیت های قابل توجهی دارد. ما قبلاً در مورد مسئله مقیاس پذیری صحبت کرده ایم. به طور خلاصه، اگر اتریوم قصد دارد ستون فقرات سیستم مالی جدید باشد، باید بتواند تراکنش های بسیار بیشتری را در ثانیه پردازش کند. با توجه به ماهیت توزیع شده شبکه، حل این مشکل بسیار دشوار است و توسعه دهندگان اتریوم سال ها در مورد آن فکر می کردند.

برای شروع، برای اینکه شبکه به اندازه کافی غیرمتمرکز بماند، باید محدودیت هایی اعمال شود. هرچه الزامات برای کارکرد یک گره بیشتر باشد، تعداد شرکت کنندگان کمتر خواهد بود و شبکه متمرکزتر خواهد شد. بنابراین، افزایش تعداد تراکنش‌هایی که اتریوم می‌تواند پردازش کند، می‌تواند یکپارچگی سیستم را تهدید کند، زیرا بار مسئولیت روی گره‌ها را نیز افزایش می‌دهد.

انتقاد دیگری که به اتریوم (و سایر ارزهای اثبات کار) وارد می‌شود این است که منابع فوق العاده فشرده است. برای اینکه بلاکی را با موفقیت به بلاک چین اضافه کنند، باید آن را استخراج کنند. برای ایجاد یک بلاک به این روش، آنها باید به سرعت محاسباتی را انجام دهند که مقادیر زیادی برق مصرف خواهد کرد.

برای رفع محدودیت های فوق، مجموعه بزرگی از ارتقاء ها مطرح شده در مجموع به عنوان اتریوم ۲.۰ یا (ETH 2.0) شناخته می شود. یک بار به طور کامل، اتریوم ۲.۰ باید عملکرد شبکه را تا حد زیادی بهبود بخشد.

شاردینگ (sharding) اتریوم چیست؟

همانطور که در بالا ذکر شد، هر گره یک کپی از کل بلاک چین را ذخیره می کند و هر زمان که گسترش یابد، هر یک از گره ها باید به روز شود ، که پهنای باند و حافظه موجود آنها را مصرف کند.

استفاده از روشی به نام شاردینگ (sharding)، ممکن است دیگر لازم نباشد. این نام به فرآیند تقسیم شبکه به زیر مجموعه‌های گره اشاره دارد – اینها خرده‌های ما هستند. هر یک از این خرده‌ها معاملات و قراردادهای خود را پردازش می‌کنند، اما با این وجود می‌توانند در صورت لزوم با شبکه گسترده ‌تری از خرده‌ها ارتباط برقرار کنند. از آنجایی که هر خرده به طور مستقل اعتبارسنجی می‌کند، دیگر لازم نیست اطلاعات خرده‌های دیگر را ذخیره کنند.

شاردینگ یکی از پیچیده ترین رویکردها در مقیاس بندی است که طراحی و پیاده سازی آن احتیاج به کار زیادی نیاز دارد. با این حال، در صورت اجرای موفقیت آمیز، یکی از مؤثرترین ها نیز خواهد بود و ظرفیت توان عملیاتی شبکه را با سفارش های بزرگ افزایش می دهد.

پلاسمای اتریوم چیست؟

پلاسمای اتریوم (Ethereum Plasma) چیزی است که ما آن را راه حل مقیاس پذیری خارج از زنجیره می نامیم؛ یعنی هدف آن افزایش توان عملیاتی تراکنش با حذف تراکنش ها از بلاک چین است. از این نظر، شباهت هایی به زنجیره های جانبی و کانال های پرداخت دارد.

با پلاسما، زنجیره‌های ثانویه به بلاک چین اصلی اتریوم متصل می‌شوند، اما ارتباطات را به حداقل می‌رسانند. آنها کم و بیش مستقل عمل می کنند، ولی کاربران هنوز برای حل و فصل اختلافات یا “تکمیل” فعالیت های خود در زنجیره های ثانویه به زنجیره اصلی متکی هستند.

کاهش مقدار اطلاعاتی  که گره ها باید ذخیره کنند، برای مقیاس بندی موفق اتریوم، حیاتی است. رویکرد پلاسما به توسعه دهندگان اجازه می دهد تا عملکرد زنجیره های کودک (child chains) خود را در یک قرارداد هوشمند، در زنجیره اصلی مشخص کنند. سپس، آنها می توانند برنامه هایی با اطلاعات یا فرآیندهایی ایجاد کنند؛ که ذخیره/اجرا در زنجیره اصلی بسیار گران است.

رول آپ های اتریوم (Ethereum rollups) چیست؟

رول آپ ها شبیه پلاسما هستند به این معنی که هدف آن‌ها افزایش مقیاس اتریوم با انتقال تراکنش‌ها به خارج از بلاک‌چین اصلی است. پس چگونه کار می کنند؟

یک قرارداد در زنجیره اصلی همه ی منابع مالی موجود را در زنجیره ثانویه را نگه می دارد و مدارک رمزنگاری، وضعیت فعلی بلاک چین را نگه داری می کند. اپراتورهای این زنجیره ثانویه، که در قرارداد شبکه اصلی وثیقه قرار می‌دهند، مطمئن می‌شوند که فقط انتقال‌های معتبر به قرارداد شبکه اصلی متعهد هستند. ایده این است که از آنجایی که این حالت خارج از زنجیره حفظ می شود، نیازی به ذخیره اطلاعات در بلاک چین نیست. کلید اصلی متمایز کننده بین رول آپ ها و پلاسما در روشی است که تراکنش ها به زنجیره اصلی ارسال می شوند. با استفاده از یک نوع تراکنش خاص، می‌توان تعداد زیادی از تراکنش‌ها را با هم در یک بلاک خاص به نام بلاک جمع‌آوری (Bundled) جمع کرد.

دو نوع رول آپ وجود دارد: آپتیمیستیک (Optimistic) و  رول آپZK  که هر دو صحت انتقال حالت را به روش های مختلف تضمین می کنند.

در ZK rollup با استفاده از روش تأیید رمزنگاری به نام اثبات دانش صفر(zero-knowledge proof)، تراکنش ها را ارسال می کند. به طور خاص، رویکردی که به آن  زد کی اسنارک (zk-SNARK) گفته می شود. ما در اینجا به جزئیات نحوه عملکرد آن نخواهیم پرداخت، بلکه در اینجا نحوه استفاده از آن برای رول آپ می پردازیم. این راهی است برای طرف های مختلف تا به یکدیگر ثابت کنند که اطلاعات خاصی دارند بدون اینکه آن اطلاعات را فاش نمایند.

در شرایط رول آپ  ZK، این اطلاعات در حالت توضیح دادن هستند که به زنجیره اصلی ارسال می شوند. یک مزیت بزرگ این است که این فرآیند می تواند تقریباً فوراً اتفاق بیفتد و عملاً هیچ شانسی برای ارسال اطلاعات خراب وجود ندارد.

در حالت آپتیمیستیک (Optimistic)، برای انعطاف بیشتر، مقداری مقیاس پذیری را فدا می کند. با استفاده از یک ماشین مجازی آپتیمیستیک (OVM)، آنها اجازه می دهند تا معاملات هوشمند روی این زنجیره های ثانویه اجرا شوند. از سوی دیگر، هیچ مدرک رمزنگاری وجود ندارد که انتقال اطلاعات به زنجیره اصلی درست است. برای کاهش این مشکل، کمی تاخیر وجود دارد تا کاربران بتوانند بلاک های نامعتبر ارسال شده به زنجیره اصلی را به چالش بکشند و رد کنند.

اثبات سهام (PoS) اتریوم چیست؟

اثبات سهام (PoS) یک روش جایگزین برای اثبات کاراعتبارسنجی بلاک ها است. در این سیستم (Proof of Stake)، بلاک ها به ترتیب استخراج نمی شوند، بلکه ضرب می شوند (گاهی اوقات به عنوان جعلی شناخته می شود). به جای اینکه استخراج کنندگان با هش رقابت کنند، یک گره (یا اعتبار سنج)، به طور دوره ای به صورت تصادفی انتخاب می شود تا یک بلاک انتخاب شده، اعتبار سنجی شود. اگر به درستی انجام شود، تمام هزینه های تراکنش آن بلاک انتقال می یابد و بسته به پروتکل، احتمالاً پاداش بلاک را دریافت خواهند کرد.

از آنجایی که استخراج کردن در کار نیست، اثبات سهام کمتر برای محیط زیست ضرر دارد. اعتبارسنجی‌ها تقریباً به اندازه استخراج کنندگان انرژی مصرف نمی‌کنند و در عوض می‌توانند بلاک‌هایی را بر روی سخت‌افزارهای درجه متوسط مصرف‌کننده قسمت کند.

اتریوم برای انتقال از اثبات کار به اثبات سهام اتریومی ۲.۰، به نام کسپر (Casper)  برنامه ریزی شده است. اگرچه تاریخ دقیقی هنوز رسمی نشده است، اما اولین تولید آن احتمالاً در سال ۲۰۲۰ راه اندازی خواهد شد.

سهام اتریوم چیست؟

در پروتکل های اثبات کار (Proof of Work)، امنیت شبکه توسط استخراج دهندگان تضمین می شود. استخراج کنندگان تقلب نمی‌کنند، زیرا باعث هدر رفتن برق می‌شود و باعث از دست دادن پاداش‌های احتمالی آن‌ها نیز خواهد شد. در اثبات سهام (Proof of Stake)، چنین تئوری در بازی وجود ندارد و معیار های مختلف ارزی-اقتصادی برای تضمین امنیت شبکه وجود دارد.

به جای خطر هدررفتن، آنچه از رفتار غیرصادقانه جلوگیری می کند، خطر از دست دادن سرمایه است. اعتبار سنجی ها باید یک سهام را ارائه دهند تا برای انجام اینکار واجد شرایط باشند. این مقدار، مجموعه ای از اتر است که در صورت تلاش برای تقلب از بین می رود، یا اگر گره پاسخگو نباشد یا آفلاین باشد به آرامی خالی می شود. با این حال، اگر اعتبارسنج گره‌های اضافی را اجرا کند، آن‌ها پاداش‌های بیشتری کسب خواهند کرد.

چقدر اتر ( ETH ) باید در اتریوم سرمایه گذاری کنم؟

حداقل سهام تخمینی برای اتریوم ۳۲ اتر برای اعتبارسنج می باشد. این مقدار بسیار بالا تنظیم شده است تا هزینه انجام یک حمله ۵۱٪ بسیار بالا باشد.

با سرمایه گذاری در اتریوم چقدر اتر(ETH) می توانم به دست بیاورم؟

این سوالی نیست که جوابی آسان داشته باشد. البته این مقدار بر اساس سهام شما است نمظیم می شود، اما همچنین بر اساس مقدار کل اتر ( ETH )سهام در شبکه و نرخ تورم است. به عنوان یک تخمین بسیار تقریبی، محاسبات فعلی حدود ۶٪ بازده سالانه را پیش بینی می کند. به خاطر داشته باشید که این فقط یک تخمین است و ممکن است در آینده تغییر کند.

چه مدت اتر من هنگام سرمایه گذاری قفل می شود؟

یک صف برای برداشت اتر (ETH) شما از اعتبارسنج شما وجود خواهد داشت. اگر صف نباشد، حداقل زمان برداشت ۱۸ ساعت است، اما به صورت پویا بر اساس تعداد اعتبارسنجی ها که در یک زمان معین انجام می دهید تنظیم می‌شود.

آیا خطری برای سرمایه گذاری کردن روی اتر (ETH) وجود دارد؟

از آنجایی که شما یک اعتبارسنج در شبکه هستید که مسئولیت حفظ امنیت شبکه را بر عهده دارد، خطراتی وجود دارد که باید در نظر بگیرید. اگر اعتبارسنج گره شما برای مدت طولانی آفلاین شود، ممکن است بخش قابل توجهی از سپرده خود را از دست بدهید. همچنین، اگر سپرده شما در هر نقطه از ۱۶ اتر  (ETH)  کاهش یابد، از مجموعه اعتبارسنجی حذف خواهید شد.

همچنین باید در نظر داشته باشید که یک عامل با ریسک سیستمیک تر وجود دارد.اثبات سهام  قبلاً در چنین مقیاسی اجرا نشده بود، بنابراین نمی توانیم کاملاً مطمئن باشیم که به نحوی شکست نمی خورد. نرم‌افزار، همیشه باگ‌ها و آسیب‌پذیری‌هایی خواهد داشت، و این می‌تواند تأثیر مخربی داشته باشد – به‌ویژه وقتی میلیاردها دلار ارز در خطر باشد.

قسمت پنجم: اتریوم و امور مالی غیر متمرکز (DeFi):

تامین مالی غیر متمرکز (DeFi) چیست؟

مالی غیر متمرکز ( به طور ساده، دیفای)، جنبشی است که هدف آن تمرکز زدایی برنامه های مالی است. دیفای بر بروی بلاک چین های عمومی و منبع باز ساخته شده است که برای هر کسی که به اینترنت متصل است ( بدون مجوز) به رایگان دسترسی دهد. این یک عنصر حیاتی برای همراهی بالقوه میلیارد ها نفر در این سیستم مالی جدید و جهانی شده است.

در اکوسیستم رو به رشد دیفای (DeFi)، کاربران از طریق شبکه های همتا به همتا (p2p) و برنامه های غیر متمرکز (DeFi) با قرارداد های هوشمند یکدیگر تعامل دارند. مزیت بزرگ دیفای (DeFi) این است که در حالی که همه اینها را ممکن می سازد، کاربران همچنان وجوه خود را حفظ خواهند کرد.

به بیان ساده، جنبش مالی غیر متمرکز (DeFi) با هدف ایجاد یک سیستم مالی جدید فارغ از محدودیت های فعلی است. مثل همیشه، به دلیل عدم تمرکز نسبتا بالا و پایگاه توسعه دهندگان بزرگ، بیشتر دیفای در حال حاضر روی اتریوم ساخته می شود.

از تامین مالی غیر متمرکز(DeFi) برای چه مواردی می توان استفاده کرد؟

احتمالا از قبل می دانستید ، اما یکی از مزایای بیت کوین این است که هیچ حزب مرکزی برای هماهنگی عملکرد شبکه مورد نیاز نیست اما اگر از آن به عنوان ایده اصلی خود استفاده کنیم و اپلیکیشن های کاربردی قابل برنامه ریزی را در مرکز آن بسازیم چه؟ این پتانسیل برنامه های دیفای است. هیچ هماهنگ کننده یا واسطه مرکزی و هیچ نقطه شکست واحدی وجود ندارد.همانطور که در بالا ذکر شد، یکی از مزایای بزرگ دیفای دسترسی آزاد است. میلیارد ها نفر در سراسر جهان وجود دارند که دسترسی قابل قبولی به خدمات مالی ندارند. آیا می توانید تصور کنید که چگونه بدون اطمینان از وضعیت مالی خود، روز به روز خود را مدیریت کنید؟ میلیاردها نفر هستند که به این شکل زندگی می کنند و در نهایت، این جمعیتی است که دیفای در تلاش است به آن خدمت کند.

آیا تامین مالی غیر متمرکز هرگز به جریان اصلی خواهد رسید؟

همه چیزهایی که گفته شد عالی به نظر می رسد، پس چرا دیفای هنوز دنیا را فرا نگرفته است؟ خب در حال حاضر، اکثر برنامه های دیفای به طریقی هستند که استفاده از آنها سخت است، بهم ریخته ست و مدام خراب می شوند و مهم تر از همه هنوز نسخه آزمایشی هستند. همانطور که به نظر می رسد مهندسی چارچوب اکوسیستم بسیار دشوار است، به خصوص در یک محیط توسعه یافته.

حل تمام چالش های ساخت اکوسیستم دیفای راهی طولانی برای مهندسان نرم افزار، نظریه پردازان بازی، طراحان مکانیزم و بسیاری دیگر است. به این ترتیب ، اینکه آیا برنامه های دیفای هرگز به پذیرش جریان اصلی می رسند یا خیر، باید بود و دید.

چه برنامه های تامین مالی غیر متمرکز وجود دارد؟

یکی از محبوب ترین موارد استفاده برای امور مالی غیر متمرکز (DeFi)  استیبل کوین ها است. اساسا، اینها توکن هایی روی یک بلاک چین هستند که ارزش آنها به یک دارایی واقعی مانند ارز فیات مرتبط است.به عنوان مثال دلار بایننس (BUSD) با ارزش دلار آمریکا مرتبط است. چیزی که این توکن ها را برای استفاده راحت می کند این است که از آنجایی که در یک بلاک چین وجود دارند، ذخیره و انتقال آنها بسیار آسان است.

یکی دیگر از انواع امکانات محبوب آنها ، وام دادن است. بسیاری از خدمات همتا به همتا (P2P) وجود دارد که به شما این امکان را می دهد وجوه خود را به دیگران قرض دهید و در ازای آن سود پرداختی دریافت نمایید. در واقع، یکی از ساده ترین راه ها برای انجام آن از طریق بایننس لندیگ (Binance Lending) است . تنها کاری که باید انجام دهید این است که وجوه خو را به کیف پول وام خود منتقل کنید و از روز بعد آن شروع به کسب سود نمایید.

با این حال، مسلما هیجان انگیز ترین بخش دیفای، برنامه هایی هستند که طبقه بندی آنها دشوار است. اینها می توانند شامل انواع بازار های همتا به همتا و غیر متمرکز باشند. جایی که کاربران می توانند کلکسیونی از ارز های دیجیتال منحصر به فرد و سایر اقلام دیجیتالی را مبادله کنند. آنها همچنین می توانند ایجاد دارایی مصنوعی را فعال نمایند. جایی که هر کسی می تواند تقریبا برای هرچیزی که ارزش دارد بازاری ایجاد نماید. کاربرد های دیگر می تواند شامل بازار های پیش بینی، مشتقات و بسیاری موارد دیگر باشد.

صرافی های غیر متمرکز (DEX) در اتریوم:

صرافی غیر متمرکز (Decentralized Exchanges) مکانی است که به معاملات اجازه می دهد مستقیما بین کیف پول های کاربران انجام شود. وقتی در بایننس، یعنی یک صرافی غیر متمرکز معامله می کنید، وجوه خود را به بایننس می فرستید و از طریق سیستم های داخلی آن معامله می کنید. صرافی های غیرمتمرکز متفاوت هستند. از طریق جدول قرارداد هوشمند، آنها به شما این امکان را می دهند که مستقیما از کیف پول ارز دیجیتال خود تجارت کنید و امکان هک مبادلات و سایر خدمات را از بین می برند.

یک مثال عالی از یک صرافی غیر متمرکز (DEX) بایننس است. برخی دیگر از نمونه های قابل توجه ساخته شده بر روی اتریوم کایبر (Kyber)، یونی سواپ (Uniswap)، نتورک (Network) و آیدکس (IDEX) هستند. بسیاری حتی به شما اجازه می دهند تا از کیف پول سخت افزاری برای حداکثر امنیت تجارت کنید.

در بالا، تفاوت های بین صرافی های متمرکز و غیرمتمرکز را نشان دادیم. در سمت چپ، می بینیم که بایننس در وسط تراکنش های بین کاربران قرار دارد. بنابراین، اگر آلیس بخواهد توکن A را با توکن B که متعلق به باب است معامله کند، ابتدا باید دارایی خود را در صرافی سپرده گذاری کند. پس از معامله، بایننس موجودی خود را بر این اساس مجددا تخصیص خواهد داد. با این حال سمت راست یک صرافی غیرمتمرکز قرار دارد. توجه داشته باشید که شخص ثالثی  در این معامله دخیل نیست. در عوض، توکن آلیس با استفاده از یک قرارداد هوشمند مستقیما با توکن باب تعویض می شود. به این ترتیب، هیچ یک از طرفین نیازی به اعتماد به یک واسطه ندارند، زیرا شرایط قرارداد آنها به طور خودکار قابل اجراست.

از فوریه سال ۲۰۲۰، صرافی های غیر متمرکز، پرمصرف ترین برنامه ها در بلاک چین اتریوم هستند. با این حال، حجم معادلات در مقایسه با صرافی های متمرکز هنوز هم کم است. با این وجود، اگر توسعه دهندگان و طراحان صرافی غیر متمرکز تجربه کاربری را برای استقبال بیشتر به کار ببرد، این صرافی ها می توانند در آینده با صرافی های متمرکز رقابت داشته باشند.

قسمت ششم: شرکت در شبکه اتریوم

گره اتریوم چیست؟

گره اتریوم (Ethereum node) اصطلاحی است که می تواند برای توصیف برنامه ای استفاده شود که به نوعی با شبکه اتریوم در تعامل است. گره اتریوم می تواند هر چیزی باشد، از یک اپلیکیشن کیف پول تلفن همراه ساده گرفته تا رایانه ای که یک نسخه کامل از بلاک چین را ذخیره می کند. همه گره ها به نوعی به عنوان یک نقطه ارتباطی کار می کنند، اما انواع مختلفی از گره ها در شبکه اتریوم وجود دارد.

گره اتریوم چگونه کار می کند؟

اتریوم، برخلاف بیت کوین یک برنامه واحد به عنوان اجرای مرجع ندارد. در جایی که اکوسیستم بیت کوین هسته بیت کوین به عنوان نرم افزار گره اصلی خود است، اتریوم دارای طیف وسیعی از برنامه های فردی ( اما سازگار) بر اساس کاغذ زرد است. گزینه های محبوب عبارتند از گف (Geth) و پاریتی (Parity).

گره های کامل اتریوم:

برای ارتباط با شبکه اتریوم به گونه ای که به شما امکان می دهد اطلاعات بلاک چین زا به طور مستقل تایید کنید، باید یک گره کامل را با استفاده از نرم افزارهایی مانند مواردذکر شده در بالا اجرا نمایید.

این نرم افزار بلوک ها را از گره های دیگر دانلود می کند و بررسی می کند که آیا تراکنش های ارائه شده هستند یا خیر. همچنین تمام قرارداد های هوشمندی را که فراخوانی شدهاند اجرا می کند تا اطمینان حاصل شود که شما اطلاعات مشابهی با سایر همتایان دریافت می کنید. اگز همه چیز همانطور که در نظر گرفته شده است کار کند، می توانیم انتظار داشته باشیم که هر گره یک کپی یکسان از بلاک چین روی ماشین های خود داشته باشد.

گره های کامل برای عملکرد اتریوم حیاتی هستند. بدون پخش چندین گره در سراسر جهان، شبکه ویژگی های مقائم در برابر سانسور و همینطور غیر متمرکز بودن خود را از دست می دهد.

گره های سبک اتریوم:

اجرای یک گره کامل به شما این امکان را می دهد که مستقیما به سلامت و امنیت شبکه کمک کنید. اما یک گره کامل اغلب به یک ماشین جداگانه برای کار و همچنین تعمیر و نگهداری  گاها نیاز دارد. گره های سک ممکن است گزینه بهتری برای کاربرانی باشد که قادر به اجرای یک گره کامل نیستند ( یا ترجیح می دهند این کا را انجام ندهند.)

همانطور که از نام این گره ممکن است مشخص باشد، گره های سبک، وزن کمی دارند یا به عبارتی از منابع کمتری استفاده می کنند و فضای کمتری نیز اشغال می کنند. به این ترتیب، آنها می توانند روی دستگاه های با حافظه کمتر مثل گوشی همراه یا لپ تاپ اجرا شوند. اما هزینه ایی را نیز دارد: گره های سبک کاملا خود کفا نیستند. آنها بلاک چین را به طور کامل همگام نمی کنند پس به گره های کامل نیاز است تا اطلاعات مربوط را به آنها ارائه دهد.

گره های سبک در میان بازرگانان، خدمات و کاربران محبوب هستند. آنها به طور گسترده برای انجام دریافت پرداخت ها در سناریو هایی استفاده می شوند که گره های کامل برای آنها غیر ضروری و بسیار پر هزینه طلقی می شوند.

گره های استخراج اتریوم:

یک گره استخراج می تواند یک نوعی کاربر کامل یا سبک باشد. اصطلاح نود استخراج (MINING NODE) واقعا آن طور که در اکوسیستم بیت کوین وجود دارد استفاده نمی شود، اما با این وجود ارزش شناسایی این کاربر بالاست.

برای استخراج اتریوم، کاربران به سخت افزار اضافی نیاز دارند. یک روش متداول شامل ساخت یک دکل معدنی است. با اینها، کاربران جی پی یو ( واحد پردازش گرافیکی) را به یکدیگر متصل می کنند تا اطلاعات را با سرعت بالا هش کنند.

استخراج کنندگان دو گزینه دارند: استخراج انفرادی یا در استخر نقدینگی. استخراج انفرادی به این معنی است که استخراج کنندگان به تنهایی برای ایجاد بلاک ها کار می کنند. اگر آنها موفق شوند، لازم نیست پاداش خود را با کسی تقسیم کنند. از طرف دیگر، هنگام پیوستن به یک استخر نقدینگی، آنها قدرت هش خود را با سایر کاربران تقسیم می کنند. این باعث می شود که آنها احتمال بیشتری برای یافتن یک بلاک داشته باشند و همچنین آنها باید جوایز خود را با اعضای استخر به اشتراک بگذارند.

نحوه اجرای یک گره اتریوم (Ethereum node):

یکی از جنبه های بزرگ بلاک چین دسترسی باز است. این بدان معناست که هر کسی می تواند یک گره اتریوم را اجرا کند. با اعتبارسنجی تراکنش ها و بلاک ها، شبکه را تقویت کند.

مانند بیت کوین، تعدادی از کسب و کارها وجود دارند که گره های اتریوم پلاگ اند پلی (pnp) را ارائه می دهند. اگر فقط می خواهید یک گره راه اندازی کنید، این ممکن است بهتریت گزینه برای شما باشد. با این حال برای راحتی خود باید آماده پرداخت هزینه بیشتری باشید.

همانطور که گفته شد، اتریوم تعدادی رم افزار نود (Node) مختلف مانند گف (Geth) یا پاریتی (Parity) دارد. اگر می خواهید گره خود را اجرا نمایید، باید با فرآیند راه اندازی که انتخاب می کنید آشنا باشید. مگر اینکه بخواهید یک گره (Node) خاص به نام گره آرشیو(archival node) اجرا کنید، یک لپ تاپ درجه یک به عنوان مصرف کننده برای اجرای اتریوم ممکن است کافی باشد. درعین حال، بهتر است از دستگاهی که در روزمره خود از آن بهره می برید، استفاده نکنید، زیرا می تواند سرعت دستگاهتان را به میزان قابل توجهی کاهش دهد.

اجرای گره خود در دستگاه هایی که همیشه می توانند آنلاین باشند بهترین کارایی را دارد. اگر گره شما آفلاین شود، ممکن است زمان زیادی طول بکشد تا دوباره آنلاین شود، با شبکه همگام شود. به این ترتیب، بهترین راه حل دستگاه هایی هستند که ساخت آنها ارزان و نگهداریشان آسان است. به عنوان مثال، می توانید یک گره سبک را حتی روی رزبری پای (Raspberry Pi) اجرا کنید.

نحوه استخراج در اتریوم:

از آنجایی که شبکه به زودی به اثبات سهام تبدیل می شود، استخراج اتریوم ایمن ترین شزط طولانی مدت نیست. پس از انجام این انتقال، استخراج کنندگان اتریوم احتمالا تجهیزات استخراج خود را به شبکه دیگری هدایت می کنند یا آن را به طور کامل می فروشند. با این حال، اگر می خواهید در استخراج اتریوم شرکت کنید. به سخت افزار های تخصصی مانند جی پی یو یا آسیک نیاز خواهید داشت. اگر به دنبال سود معقول هستید، به احتمال زیاد به یک دستگاه استخراج سفارشی و دسترسی به برق ارزان نیاز خواهید داشت. علاوه بر این، باید یک کیف پول اتریوم راه اندازی کنید و نرم افزار استخراج را برای استفاده از آن پیکر بندی نمایید. همه اینها به سرمایه گذاری قابل توجهی در زمان و بودجه نیاز دارد، بنابراین به دقت در نظر بگیرید که آیا برای این چالش آماده هستید یا خیر.

برنامه اثبات کار(ProgPoW) اتریوم چیست؟

برنامه اثبات کار یک توسعه پیشنهادی از الگوریتم استخراج اتریوم است، که برای رقابتی تر کردن جی پی یو () ها با آسیک طراحی شده است.

مقاومت آسیک برای سال ها در جامعه بیت کوین و اتریوم یک موضوع بحث برانگیز بوده است. در مورد بیت کوین، آسیک ها به نیروی استخراج غالب در شبکه تبدیل شده اند. با این حال، در اتریوم، آسیک ها وجود دارند اما بسیار کمتر برجسته هستند زیرا بخش قابل توجهی از استخراج کنندگن از جی پی یو استفاده می کنند. اگر چه ممکن است این وضعیت به زودی تغییر کند، زیرا شرکت های بیشتری استخراج کننده های اتریوم آسیک را به بازار می آورند. اما چرا آسیک ها مشکل ایجاد می کنند؟

آسیک ها برای یک چیز می توانند غیر متمرکز بودن شبکه را به شدت کاهش دهند. اگر استخراج کنندگان جی پی یو سودآور نباشند و مجبور شوند عملیات استخراج خود را تعطیل کنند، نرخ هش می تواند در دستان تعداد انگشت شماری از استخراج کنندگان بچرخد. علاوهبر این، توسعه تراشه های آسیک، پرهزینه تراست و تنها تعداد کمی از شرکت ها توانایی و منابع لازم برای انجام این کار را دارند. این امر با متمرکز کردن صنعت استخراج اتریوم در دستان چند شرکت، خطر انحصار در سمت تولید را ایجاد می کند.

ادغام برنامه اثبات کار از سال ۲۰۱۸ موضوع مورد بحث بوده است. درحالی که برخی فکر می کنند می توانند برای اکوسیستم اتریوم مفید باشد، برخی دیگر به دلیل پتانسیل ایجاد هارد فورک با آن مخالف هستند. با انتقال به اثبات سهام، باید دید که آیا پرنامه اثبات کار هرگز در شبکه اتریوم پیاده سازی می شود یا خیر.

چه کسی نرم افزار اتریوم را توسعه می دهد؟

مانند بیت کوین، اتریوم منبع باز است. هرکسی آزاد است که در توسعه این پروتکل شرکت نماید یا برنامه های کاربردی را در آن بسازد. در واقع، اتریوم در حال حاضر بزرگترین جامعه توسعه دهندگان در فضای بلاک چین را دارد.

منابعی مانند: آندریاس آنتونپلوس (Andreas Antonopoulos) و مسترینگ اتریوم گوین وود (Gavin Wood’s Mastering Ethereum) و منبع توسعه دهندگان اتریوم دات او آر جی (Ethereum.org’s Developer Resources) شروع خوبی برای توسعه دهندگانی است که می خواهند درگیر اتریوم شوند.

سالدیتی یا استحکام (Solidity) چیست؟

قرارداد های هوشمند ابتدا در دهه ۱۹۹۰ شرح داده شدند، اما فعال کردن آنها در بلاک چین مجموعه ای کاملا جدید از چالش ها را به همراه داشت. سالدیتی در سال ۲۰۱۴ توسط گوین وود (Gavin Wood) پیشنهاد شد و از آن زمان به زبان برنامه نویسی اصلی برای توسعه قرارداد های هوشمند اتریوم تبدیل شده است. سالدیتی،عملکردی مشابه جاوا (Java)، جاوا اسکریپت (JavaScript) و سی پلاس پلاس (C++) دارد. اساسا سالدیتی چیزی است که به توسعه دهندگان این امکان را می دهد که کدی بنویسند که می تواند به دستورالعمل هایی تقسیم شود که ماشین مجازی اتریوم (EVM) آن را درک کند. اگر می خواهید درک بهتری از نحوه عملکرد آن داشته باشید، سالیدی گیتهاب (Solidity GitHub) مکان خوبی برای شروع است. لازم به ذکر است که سالدیتی تنها زبان موجود برای توسعه اتریوم نیست. یکی دیگر از گزینه های محبوب وایپر (Vyper) است که از نظر عملکرد مشابه پایتون (Python) است.